Ένα απόγευμα περπατώντας σε έναν δρόμο του Αγρινίου, μια βιτρίνα κατάφερε να μου αναβιώσει παλιές αναμνήσεις. Οι εικόνες ζωντάνεψαν μέσα μου. Στην Ήπειρο, η γιαγιά μου να κάθεται στο τζάκι βράζοντας γάλα σε ένα “παράξενο” για μένα τότε κατσαρολάκι. Και μετά από τόσα χρόνια, εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Σκέφτηκα: «ποια χέρια, άραγε, τα φρόντιζαν για να συνεχίσουν να “ζουν” για πάντα; Υπάρχει παράδοση που επιμένει και αντιστέκεται;»
Η βιτρίνα λιτή. Κανένας εντυπωσιασμός στο “περιτύλιγμα” του χώρου. Με κέρδισε η “αρχοντιά” και μόνο των διαφόρων σκευών που είχα μπροστά μου.
Τα πόδια μου με οδήγησαν διστακτικά μέσα στο μαγαζί, νιώθοντας περίεργα ως προς το τι θα μπορούσα εγώ να αποκτήσω.
Το βλέμμα μου το είχαν μαγνητίσει τα διάφορα παραδοσιακά αντικείμενα που ξύπναγαν στη μνήμη μου τα κατά τόπους έθιμα που είχα συναντήσει σε όλη την Ελλάδα.
Με καλωσόρισε ο κύριος Αριστείδης Τσούνης. Σε αυτόν τον παραδοσιακό χώρο ήταν απρόσμενη έκπληξη η εικόνα ενός νέου ανθρώπου, καθώς το μόνο που περίμενα να δω ήταν έναν ηλικιωμένο γραφικό κύριο με παχύ έντονο μουστάκι.
Παρασυρόμενη από τις τόσες αναμνήσεις άρχισα έναν “ποταμό” ερωτήσεων. Ο κ. Αριστείδης δεν ήταν ένας πωλητής. Ήταν ένας γανωτής. Η γέφυρα με τους προγόνους του, τον έφερε στην αγκαλιά της τέχνης.
«Δεν φαντάζεστε», μου είπε, «πόση χαρά νιώθω όταν νέοι άνθρωποι μου φέρνουν χάλκινα σκεύη για να γανώσω. Θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να σας εξηγήσω τον τρόπο του γανώματος αλλά πραγματικά οποιαδήποτε περιγραφή δεν μπορεί να αποτυπώσει τη διαδικασία στο σήμερα.
...είναι όμορφο να γυρίζουμε πίσω το χρόνο φτιάχνοντας ένα νόστιμο αλλά και υγιεινό φαγητό. Και η αλήθεια είναι ότι η ιστορία του γανώματος φτάνει πολύ πίσω στον χρόνο. Στα χωριά πρόσφεραν δώρα στους γάμους “χαλκώματα” για να στεριώσει το ζευγάρι και να “ευημερήσει” αγαπημένο πολλά χρόνια.
...όποιος έχει στην περιουσία του τέτοια σκεύη είναι καλό να τα “γανώνει” (καθαρίζει και επιστρώνει) ανά τακτά χρονικά διαστήματα για λόγους υγιεινής. Όσο ευεργετικά είναι τα χάλκινα σκεύη στο μαγείρεμα ενός υγιεινού φαγητού άλλο τόσο βλαβερός και επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο χαλκός αν οξειδωθεί και δημιουργηθεί σκουριά.
…Η αγάπη και το μεράκι για την τέχνη του γανώματος που κληρονομήθηκε από παππού σε πατέρα και από πατέρα σε υιό, με έκανε να νιώθω άξιος συνεχιστής μιας τέχνης ”προαιώνιας” σε έναν σύγχρονο κόσμο. Λέτε μετά από χρόνια να βρεθεί και ένα δικό μου σκεύος στα χέρια κάποιου;»
Καθώς αποχωρούσα ένιωσα πλήθος συναισθημάτων να πλημμυρίζει την καρδιά
υπενθυμίζοντάς μου πως τα πιο όμορφα θέματα στη ζωή βαστούν την παράδοση μέσα τους.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου ή μέρους αυτού από άλλο site/blog χωρίς την έγγραφη άδεια του Citygirls.gr
You must be logged in to post a comment.