Μελβούρνη: Βραδινό εργαστήριο ζωγραφικής στην ετήσια έκθεση του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου

Τα χειμωνιάτικά μας βράδια τα θέλουμε ζεστά, σε εσωτερικό χώρο, ίσως με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, μουσική ή ταινία. Τα δικά μου ιδανικά βράδια είναι αυτά που ζωγραφίζω, αλλά με παρέα. Και τι πιο ιδανικό από ένα εργαστήριο ζωγραφικής με μοντέλο, αργά το απόγευμα στο κέντρο της κρύας Μελβούρνης, στο πλαίσιο μιας πολύ ενδιαφέρουσας έκθεσης. Έτσι, παρέα με τον Άγγελο, φίλο και ζωγράφο, πήραμε το τραίνο και κατεβήκαμε στο κέντρο. Η γκαλερί που στεγάζει σταθερά την έκθεση τα τελευταία χρόνια, ένας ανοιχτός και λιτός χώρος που έσφυζε από ενέργεια και ζεστασιά.

Εκεί συνάντησα μια εκ των 4 συντονιστών, την Στέλλα Παπά, η οποία με υποδέχτηκε και μου μίλησε για τους διοργανωτές αυτής της έκθεσης. Ο Ελληνο-Aυστραλιανός Πολιτιστικός Σύνδεσμος είναι ένας αφιλοκερδής οργανισμός, χωρίς θρησκευτικές ή πολιτικές δεσμεύσεις, και ένα σωματείο αναγνωρισμένο και βραβευμένο  από το Κράτος με το βραβείο “Meritorious Community Service Award” το 2007. Σκοπός του είναι να προάγει, να υποστηρίξει και να προωθήσει το έργο των καινούριων Ελληνο- Αυστραλών Καλλιτεχνών και Λογοτεχνών, το οποίο αντανακλά κυρίως το “πάντρεμα” του ελληνικού και του αυστραλιανού πολιτισμού. 

 Ο Σύνδεσμος, ανάμεσα σε άλλα, προκηρύσσει έναν ετήσιο λογοτεχνικό διαγωνισμό και τα τελευταία 8 χρόνια διοργανώνει την ετήσια έκθεση “Antipodean Palette”. Η Στέλλα μού προσφέρει κρασί και κάτι να τσιμπήσω και με αφήνει να αφιερώσω τον υπόλοιπό μου χρόνο για να δω τα έργα που φιλοξένησε φέτος η έκθεση του Συλλόγου. Στην έκθεση παρουσιάστηκαν
διάφορα έργα ζωγραφικής, χαρακτικής, φωτογραφίας και ψηφιακής τεχνικής.

 Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν για το 2018 είναι οι εξής: Emmy Mavroidis, Heidi Seraphim, Helene Athanasiadis, Kyriaki Theodorikakos, James Pasakos, Jim Pavlidis, Luke Spiliopoulos, Nelly Skoufatoglou, Nick Athanasiou, Olga Tsara, Panos Apostolou, Rolando Garay-Matziaris, Sofronis Michaelides, Stella Tsirkas και Theo Papathomas. 

Είμαι λάτρης της ζωγραφικής αλλά ακόμα πιο πολύ λάτρης του περίεργου, του εναλλακτικού αν θέλετε, και μέχρι πρόσφατα δεν ζωγράφιζα καθόλου με χρώματα γιατί πολύ απλά λατρεύω το ασπρόμαυρο! Οπότε τι πιο φυσικό από το να με γοητεύσουν και να κολλήσω λίγο παραπάνω σε δύο τεράστια ασπρόμαυρα και πολύ ροκ έργα! 

Κοντοστάθηκα και παρατήρησα τους καμβάδες λίγο παραπάνω. Προσπάθησα να διαβάσω τι λένε. Δυσκολεύτηκα το ομολογώ, αλλά έβγαλα άκρη μόνο και μόνο επειδή αυτοί είναι δύο τίτλοι τραγουδιών των AC/DC που αγαπώ πολύ. Διάβασα το όνομα στην ταμπέλα, Rolando Garay-Matziaris. H θεά που λέγεται σύμπτωση δεν με άφησε ξεκρέμαστη καθώς ανακάλυψα τον Ronaldo να κάθεται δίπλα μας, μιας και ήταν εκεί για να ζωγραφίσει κι αυτός στο εργαστήριο! Τον τράβηξα στην άκρη, λοιπόν, για να μάθω την ιστορία του και τι ήθελε να πει μέσω αυτού του έργου. 

Μισός Χιλιανός και μισός Έλληνας, έχει ως βάση του τη Μελβούρνη και ως πρώτη γλώσσα τα αγγλικά. Έχει σπουδάσει Καλές Τέχνες και έχει στο ενεργητικό του αρκετές ομαδικές αλλά και ατομικές εκθέσεις. Του αρέσει πολύ μέσω της τέχνης του να προκάλει τον δέκτη να σκεφτεί και προσπαθεί να αποτυπώσει και να βρει τη δική του ταυτότητα, η οποία είναι ένα πάζλ από τρεις διαφορετικές ηπείρους. Του ζήτησα να μου μιλήσει για τα έργα που φιλοξένησε η έκθεση. Ξεκίνησε ρωτώντας με αν μπόρεσα να διαβάσω εύκολα τι έλεγαν οι πίνακες. Φυσικά απάντησα αρνητικά. “Όλοι ξέρουν αγγλικά σωστά; Έστω και λίγα, αν δεν είναι η μητρική τους. Εγώ θέλω ένας άνθρωπος που έχει ως μητρική του γλώσσα τα αγγλικά να δυσκολεύεται να διαβάσει τι γράφει ο πίνακας, παρόλο που είναι στα αγγλικά. Θέλω να τον βάλω με αυτόν τον τρόπο στη θέση κάποιου που γεννήθηκε σε μη-αγγλόφωνη χώρα και μεταναστεύει σε μια αγγλόφωνη χώρα.” Λίγα λεπτά αργότερα οι οικοδεσπότες ανακοίνωσαν πως ξεκινάμε, και πήραμε τις θέσεις μας για να υποδεχτούμε τη ζωγράφο και το μοντέλο μας! 

H Hanna ήταν αυτή που θα μας έδινε οδηγίες και η Keira το μοντέλο μας. Η Hanna εξήγησε πως θα ζωγραφίσουμε αρχικά ολιγόλεπτες πόζες χωρίς λεπτομέρεια απλά για να πιάσει το μάτι μας τις φόρμες και σταδιακά η κάθε πόζα θα διαρκεί περισσότερο. Πριν από κάθε αλλαγή διάρκειας κάνουμε ολιγόλεπτο διάλειμμα για το μοντέλο και για εμάς.

Το μοντέλο παίρνει θέση, βάζει το χρονόμετρο και ξεκινάμε! Αρχικά ζωγραφίσαμε δίλεπτες πόζες για δέκα λεπτά, για να χαλαρώσουμε και να ζεσταθούμε λίγο. Για κάποιους, συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας, ήταν η πρώτη φόρα που ζωγραφίζαμε ζωντανό μοντέλο! Τις πόζες αυτές τις κάναμε όλες μαζί σε ένα φύλλο χαρτιού. Διαλειμματάκι για να ξεπιαστεί το μοντέλο μας και να κάνουμε μια γύρα για να δούμε τα σχέδια όλου του εργαστηρίου.

Πάλι στις θέσεις μας και τώρα οι πόζες είναι πεντάλεπτες. Το γεγονός ότι το μοντέλο βρισκόταν στη μέση και εμείς γύρω γύρω έδινε στον καθένα μας μια μοναδική προοπτική. Στα διαλείμματα, κάνοντας τον γύρο της αίθουσας, κανένα σχέδιο δεν έμοιαζε με το άλλο!

Μετά βάλαμε και λίγο χρώμα στο ασπρόμαυρο και κάναμε δεκάλεπτες πόζες. Ομολογώ πως μετά από αυτό το εργαστήριο είδα το κάρβουνο, σε συνδυασμό με το παστέλ, με άλλο μάτι καθώς τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά.

Κάπως έτσι έφτασε και η τελευταία πόζα, η μεγαλύτερη, δεκαπέντε λεπτά. Αυτή τη ζωγραφίσαμε σε καφέ χαρτί για να έχουμε έτοιμο τον μεσαίο τόνο. Έτσι έμεινε να κάνουμε τα σκούρα με κάρβουνο και τα φωτεινά κομμάτια με χρωματιστή κιμωλία.  Μόλις τελειώσαμε, χαλαρώσαμε όλοι και τελειώσαμε τα κρασιά μας μιλώντας και χαζεύοντας τα έργα ο ένας του άλλου. Το μοντέλο μας πέρασε από όλους τους συμμετέχοντες να ρίξει μια ματιά στα έργα και σε όλους έκανε και από μια-δυο παρατηρήσεις. Σε εμένα; Ότι χάρηκε πολύ που δεν άλλαξα θέση παρόλο που η γωνία που την έβλεπα ήταν περίεργη και ότι της άρεσε πολύ το αποτέλεσμα. 

Με τον Άγγελο πήραμε πάλι το τραίνο της επιστροφής λίγο πριν τα μεσάνυχτα και με ελάχιστο κόσμο μέσα στο βαγόνι εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να βγάλουμε μια τελευταία φωτογραφία. Μέχρι να φτάσει ο καθένας στη στάση του το μόνο που συζητούσαμε ήταν για προοπτική, φόρμες και χρώματα. Αλλά και πώς τα φέρνει έτσι η ζωή, καθώς αυτό το βράδυ ήταν το αποτέλεσμα πολλών ευτυχών συμπτώσεων.  

Τέλος, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και συγχαρητήρια στην Αφροδίτη Καραλή για την άψογη διοργάνωση του εργαστηρίου!

Περισσότερες πληροφορίες για τον Ελληνο-Αυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο και την έκθεση μπορείτε να βρείτε στο: http://gaclmelbourne.com/g/