Ο Δημήτρης Αρβανίτης, σκηνοθέτης των αγαπημένων τηλεοπτικών σειρών «Μια στιγμή, Δυο ζωές», «Η ζωή της Άλλης», «Κλεμμένα Όνειρα», «Δικαίωση» και πολλών άλλων, μιλά αποκλειστικά στο Citygirls.gr για όλα όσα δεν γνωρίζουμε για εκείνον. Πώς πήρε την απόφαση να αφήσει την Φαρμακευτική και να βαδίσει στα καλλιτεχνικά μονοπάτια; Τι στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσει την πολυετή, λαμπρή πορεία του στον χώρο της σκηνοθεσίας και γιατί δηλώνει ευτυχισμένος;
Καταφέρνουμε να σπουδάσουμε αυτό για το οποίο είμαστε πλασμένοι να γίνουμε;
Αν σκεφτούμε, αφενός ότι το 90% των ανθρώπων δεν κάνει τη δουλειά που θα ήθελε να κάνει κι αφετέρου το γεγονός ότι οι σπουδές μας δεν είναι απαραίτητο να μας αντιπροσωπεύουν απόλυτα, μάλλον όχι. Μιλώντας στατιστικά πάλι, το 50% γνωρίζει σίγουρα ότι δεν θα ακολουθήσει ως επάγγελμα αυτό που σπουδάζει, ένα 30% έχει πιθανότητες να το κάνει και μόνο ένα 20% παραμένει με κέφι στη δουλειά που σπούδασε. Εγώ λοιπόν είμαι από τις σπάνιες περιπτώσεις διότι σπούδασα κάτι που το ήθελα. Έγινα φαρμακοποιός με πολλή αγάπη προς την επιστήμη μου και σας ομολογώ ότι ακόμα είμαι ένας πάρα πολύ καλός φαρμακοποιός και μέχρι σήμερα θεωρώ τον εαυτό μου φαρμακοποιό. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου, παρόλο που εκείνα τα χρόνια θα έπρεπε να είναι πολύ χαρούμενος που ο γιος του διάλεξε τον δρόμο της οικογενειακής επιχείρησης και τα κατάφερε, ήταν ο πρώτος που μου είπε ότι εσύ αυτό δε θα το κάνεις ποτέ ως επάγγελμα και αν το κάνεις θα είναι για πάρα πολύ λίγο. Έπεσε και στα δύο μέσα! (γέλια!) Έμεινα φαρμακοποιός για δύο χρόνια περίπου και μετά έφυγα.
Πιστεύετε στην τύχη, στη μοίρα;
Ο άνθρωπος έχει προορισμό και μοίρα. Κανείς μας όμως, δεν γνωρίζει τις δυνάμεις του. Για να βρεις τις δικές σου δυνάμεις και τον πραγματικό προορισμό στη ζωή, πρέπει να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα το αναφέρουμε ως τύχη, προσωπικά το ονομάζω στατιστικές πιθανότητες του να συναντήσεις αυτό που πρέπει. Το δεύτερο είναι η διαίσθηση. Όταν αυτά τα δύο συνενωθούν, οι πιθανότητες να συμβεί το μοιραίο -μου αρέσει αυτή η λέξη παρεμπιπτόντως- είναι πολύ περισσότερες. Οπότε, εγώ ήμουν ένας άνθρωπος τυχερός.
Πώς ξεκίνησε ο δρόμος προς τη σκηνοθεσία;
Όσο βρισκόμουν εσωτερικός, στο πολύ δύσκολο κολλέγιο, το οποίο τελείωσα στις Σπέτσες, ήμουν εξαιρετικά καλός στη φωτογραφία. Μία ωραία πρωία, έκανα κάποια slides και τα έστειλα στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία. Από εκεί τα slides ταξίδεψαν για το εξωτερικό. Έπειτα έμαθα ότι πήρα ένα πολύ μεγάλο βραβείο στη Biennale, που τότε ούτε καν ήξερα τι σημαίνει! Είχα πετάξει το βραβείο σε ένα συρτάρι, καθώς ήμουν και πολύ τρελός στα νιάτα μου, δεν με ενδιέφερε και δε με άγγιζε τίποτα. Ήθελα συνεχώς να πηγαίνω παρακάτω. Κάποια στιγμή βέβαια όταν κατάλαβα ότι έχω πάρει ένα πολύ μεγάλο βραβείο, μπήκα στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία και άρχισα να τραβάω μικρές ταινίες με μία κινηματογραφική μηχανή.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στο «Να η ευκαιρία!» ;
Κατά λάθος! Ένας φίλος μου είπε ότι είναι εξαιρετικό ένα φιλμάκι τριών λεπτών που είχα τραβήξει και αξίζει να το πάω να το δουν! Κάπως έτσι, βρέθηκα στη Ροζίτα Σώκου και στην εκπομπή «Να η ευκαιρία!». Κέρδισα το πρώτο βραβείο. Μάλιστα ήταν το πρώτο video clip στην Ελλάδα, αφού είχα συλλάβει την έννοια πριν καν να υπάρχει η λέξη στη χώρα μας. Μιλάμε για πολλά χρόνια πριν… Θυμάμαι, μου είχε πει η Ροζίτα πως εσύ μία μέρα θα γίνεις πολύ καλός κινηματογραφιστής! Ακόμα και τότε δεν την είχα πιστέψει!
Πώς έγινε το άλμα από τη Φαρμακευτική στη Σκηνοθεσία;
Συνέχισα να προχωράω ερασιτεχνικά, χωρίς να καταλαβαίνω τι κάνω, κερδίζοντας κι άλλα πολλά βραβεία σε ερασιτεχνικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μία μέρα, ένας υπερήλικας στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία απεβίωσε και άφησε σε μένα τη μηχανή του. Είχε ζητήσει να δοθεί στον Δημήτρη Αρβανίτη. Πλήρωσα κάποια λεφτά στη γυναίκα του, ελάχιστα γι ´αυτό το εξαιρετικό, επαγγελματικό μηχάνημα που είχα αποκτήσει, και το κράτησα πάρα πολλά χρόνια. Να φανταστείς το έχω ακόμα και λειτουργεί!
Όταν την πρωτοπήρα στα χέρια μου, δεν ήξερα ούτε να τη χρησιμοποιώ, καθώς ήταν τόσο επαγγελματική. Αγόρασα λοιπόν ένα εγχειρίδιο για να μάθω. Και τότε ξανάρχεται η γυναίκα του παππούλη και μου λέει “άφησε και ένα ψυγείο με φιλμ, (τα φιλμ έμπαιναν στο ψυγείο για να μη χαλάσουν!) τα θέλεις;”. Τα πήρα και μ´αυτά τα φιλμ τράβηξα δύο ταινίες, οι οποίες βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Έπειτα, αυτά τα φιλμάκια τα είδαν δύο επαγγελματίες του χώρου και με ήθελαν να δουλέψω στην εταιρία τους. Εγώ, να φανταστείτε, τους απάντησα ότι είμαι ερασιτέχνης και δεν ενδιαφέρομαι να δουλέψω, γιατί είμαι φαρμακοποιός! Επέμεναν να μου στείλουν το συνεργείο τους γαι να τραβήξω μικρού μήκους ντοκιμαντέρ. Εγώ όμως αποφάσισα να τα τραβήξω μόνος μου με τη μηχανή μου γιατί έτσι είχα μάθει και δεν ήθελα το συνεργείο! Τραβάω, λοιπόν, το πρώτο ντοκιμαντέρ μόνος μου, το βλέπουν στην ΕΡΤ και ενθουσιάζονται. Έτσι, χωρίς πραγματικά να το καταλάβω, διολίσθησα από τη Φαρμακευτική στη σκηνοθεσία.
Πώς είναι σήμερα η ζωή σας;
Είμαι φοβερά εργατικός, χρησιμοποιώ το μυαλό και τη φαντασία μου, γιατί σ´αυτό τον χώρο, δίχως αυτά δεν κάνεις τίποτα. Ξυπνάω από τα χαράματα και τελειώνω 1 η ώρα τη νύχτα αλλά ποτέ δε γκρινιάζω γιατί αγαπάω τη δουλειά μου. Αγαπάω τη ζωή, προλαβαίνω να τα ´χω όλα στη ζωή μου και γι ´αυτό κατάφερα και το πιο σημαντικό, να είμαι ευτυχισμένος. Η ζωή μου ήταν γεμάτη από αγαθά, όχι μόνο υλικά! Ήμουν και είμαι λοιπόν ευτυχισμένος!
Η τέχνη υπάρχει μέσα μας;
Όταν ασχολείσαι μ´αυτό που λέγεται Τέχνη και χαρακτηρίζεσαι ως έντεχνος (έχεις μέσα σου τέχνη), αυτό πρέπει να υπάρχει παντού σε σένα. Πιστεύω, ότι σε μένα είναι εμφανές. Συνήθως με το που με βλέπουν, στοιχηματίζουν ότι ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά. Δεν είναι εσκεμμένο, για να φαίνεται προς τους άλλους. Είναι πηγαίο! Για παράδειγμα, πρόσφατα έκανα ακόμη ένα τατουάζ στο κεφάλι μου αυτή τη φορά. Οι περισσότεροι αντέδρασαν για την ηλικία μου. Τους απάντησα πως δεν έχει ηλικία το τατουαζ! Έτσι ένιωσα, έτσι έκανα!
Στη ζωή μου γενικά διακοσμώ τον εαυτό μου, τα σπίτια μου, τις φίλες μου! Πριν λίγο καιρό άλλαξα την αρχιτεκτονική του σπιτιού μου. Έφτιαξα τα γραφεία μου από πεταμένα πράγματα. Μου αρέσει να παίζω με την εικόνα. Και τη δική μου και των άλλων. Γράφω σενάρια για μένα, για τους άλλους. Με διακατέχουν διάφορες τέτοιες μανίες.Μ´ αρέσει από το τίποτα να δημιουργώ. Είναι μία ανάγκη μου, στο διηνεκές..
Στην τηλεόραση και το σινεμά διαπρέπετε. Με το θέατρο ασχολείστε;
Κάθε φορά που με ρωτάνε τι θα κάνεις του χρόνου, σκέφτομαι πως μπορεί να εγκαταλείψω το σινεμά και να ασχοληθώ με το θέατρο. Γι ´αυτό και ετοιμάζω για του χρόνου, δύο θεατρικές παραστάσεις. Θεωρώ πως το θέατρο με το σινεμά δεν είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι μου λένε ότι είναι δίπλα αυτά τα δύο. Δεν είναι. Είναι εντελώς διαφορετική η προσέγγιση.
Έχετε μότο ζωής;
Όταν δίνεις ζωή, παίρνεις ζωή! Δυστυχώς, έχουμε γίνει φοβερά τσιγκούνηδες. Δεν δίνουμε στους άλλους και περιμένουμε να πάρουμε.. Μ´αυτή την έσχατη τσιγκουνιά συναισθημάτων, την έλλειψη ιδεών και γεγονοτών στη ζωή μας, όσο αυτή περνάει, επέρχεται ο θάνατος. Όσο μεγαλώνουμε πρέπει να μαλακώνουμε, όχι να σκληραίνουμε.. Δε ξέρω εάν είναι εφικτό, πάντα…
Ο Δημήτρης Αρβανίτης. Ένας αιώνιος έφηβος με καρδιά μικρού παιδιού και δίψα για τη ζωή και τη δουλειά του! Πάντα τόσο απολαυστικός, πληθωρικός, κυριολεκτικός χείμαρρος λέξεων και συναισθημάτων. Τον ευχαριστούμε θερμά για την εμπιστοσύνη και την παρουσία του στο Citygirls.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού από άλλο site/blog χωρίς την έγγραφη άδεια του Citygirls.gr
You must be logged in to post a comment.