Αγαπητή κυρία Μαντά, το τελευταίο σας βιβλίο «Ζωή σε Πόλεμο» είναι η αυτοβιογραφία σας, απόλυτα συνδεδεμένη- όπως είναι φυσικό- με τη βιογραφία της μητέρας σας. Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω στον χρόνο και να συναντήσετε ξανά εκείνο το μικρό κοριτσάκι -τον εαυτό σας- τι πιστεύετε ότι θα σας έλεγε για τη σημερινή Λένα Μαντά;
Εκείνο το μικρό κοριτσάκι, πίστευε από τότε, πως όλα ήταν προσωρινά και θα τέλειωναν μόλις μεγάλωνε και έφτιαχνε τη δική της οικογένεια. Από αυτή την άποψη λοιπόν, δικαιώθηκε. Ίσως και να καμάρωνε για τον εαυτό της που τελικά όλοι οι στόχοι έγιναν πραγματικότητα!
Άλλαξε κάτι για εσάς μετά τη λέξη «Τέλος»;
Πολλά και τίποτα. Εδώ και πολλά χρόνια σπάνια θυμόμουν τα περασμένα. Αναγκάστηκα να το κάνω για το βιβλίο. Όταν λοιπόν έγραψα τη λέξη τέλος, νομίζω ότι ένιωσα πιο ανάλαφρη. Μπορούσα πια να θυμάμαι, χωρίς πικρία και χωρίς θυμό και κυρίως χωρίς δάκρυα.
Πώς αισθανθήκατε όταν πήρατε στα χέρια σας το πρώτο τυπωμένο αντίτυπο του βιβλίου σας «Ζωή σε Πόλεμο»;
Μπορεί να σας φανεί παράξενο, αλλά δεν ένιωσα τίποτε απολύτως. Για εμένα ήταν πια άλλο ένα μυθιστόρημα. Είχε βγει από τα έγκατα της ψυχής μου, είχε παραδοθεί σε κοινή θέα, είχα δουλέψει με την επιμελήτριά μου…. Όλα έγιναν πια ξένα…
Τελικά, ήρθε η κάθαρση την οποία προσδοκούσατε;
Ναι. Μπόρεσα όπως σας είπα και να συμφιλιωθώ και να κατανοήσω. Ακόμα κατάφερα να δω, ότι όλοι μας είμαστε τελικά αυτό που φτιάχνουν οι γονείς μας. Από τη μια η κληρονομικότητα, το DNA μας, από την άλλη το παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή, που αποτελούν οι γονείς, αλλά και όλα αυτά μαζί, μας διαμορφώνουν. Γαλήνεψα λοιπόν. Αποδέχθηκα πολλά και συμφιλιώθηκα με άλλα τόσα.
Διαβάζοντας το βιβλίο σας, υπήρξαν σημεία που με συγκίνησαν πολύ. Πώς αισθάνεστε που οι αναγνώστες σας βιώνουν τόσο έντονα συναισθήματα μέσα από τις λέξεις σας;
Είναι ευλογία αυτό που συμβαίνει και με αυτή την έννοια μόνο συγκινημένη μπορώ να νιώσω που οι αναγνώστες μου νιώθουν όσα κι εγώ όταν γράφω ένα βιβλίο. Παίρνουν όσα θέλω να δώσω και καταλαβαίνουν ακριβώς τι θέλω να πω, ακόμα και πίσω από το προφανές των λέξεων.
Στον επίλογο λέτε πως ποτέ δεν έχετε κλάψει τόσο πολύ όσο κλάψατε γράφοντας αυτό το βιβλίο. Θα αντέχατε να το ξαναδιαβάσετε;
Φυσικά, αλλά μετά από καιρό. Βλέπετε μετά την επιμέλεια, κάθε βιβλίο μου, το έχω διαβάσει τόσες φορές, που το ξέρω απ’ έξω και το βαριέμαι! Όπως σας είπα, από τη στιγμή που το παρέδωσα, και το Ζωή σε Πόλεμο, έγινε σαν όλα τα άλλα. Τίποτα πια δεν μπορεί να με πονέσει στις σελίδες του.
Τι έχει μετά από εδώ;
Περιοδεία όλο το καλοκαίρι, μετά ξεκούραση για λίγο, και μετά ίσως κάποιο καινούριο μυθιστόρημα για το 2020, γιατί του 2019 έχει ήδη παραδοθεί στις εκδόσεις Ψυχογιός και θα κυκλοφορήσει κανονικά τον προσεχή Μάιο!
Σαν δώρο στους νέους ανθρώπους που ονειρεύονται να γίνουν καλοί συγγραφείς, ποιες συμβουλές θα προσφέρατε;
Λυπάμαι αλλά δεν έχω συμβουλές για κάτι τέτοιο. Η συγγραφή μοιάζει μ’ έναν δυνατό και συναρπαστικό έρωτα. Κι ένας έρωτας τόσο μεγάλος, δεν δέχεται συμβουλές, δεν ακούει τη φωνή της λογικής και σίγουρα δεν υπόκειται σε κανόνες! Γράφεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί βιώνεις εντός σου έναν σεισμό. Αν νιώθουν έτσι και δεν ονειρεύονται μόνο τη δόξα, τότε ο χρόνος είναι σύμμαχός τους!
Σας ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε καλή επιτυχία στο νέο σας υπέροχο βιβλίο!
Το νέο βιβλίο της Λένας Μαντά “Ζωή σε Πόλεμο” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
You must be logged in to post a comment.