Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη: Στόχος μου είναι να πείσω τους αναγνώστες μου να μην σκοτώσουν το μικρό παιδί που έχουν μέσα τους

Αγαπητή Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη, πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας;

Πιστεύω ότι όλα έχουν σχέση με τα παιδικά μας χρόνια… Με το πόση αγάπη, πόση ασφάλεια και πόση τρυφερότητα πήραμε από τους γονείς μας. Ό,τι είμαστε είναι δημιούργημά τους και χτίζουμε τούβλο-τούβλο την προσωπικότητά μας, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τα πάντα γύρω μας.

Ο μπαμπάς μου είχε τον εκδοτικό οίκο “Ρώσση”. Ο παππούς μου είχε ένα πάρα πολύ βαρύ όνομα, «Ιωάννης Θ.  Ρώσσης». Eίχε γράψει τα ανώμαλα ρήματα και είχε βραβευτεί πολλές φορές, ακόμη και από τον βασιλιά. Είχε γράψει γραμματική, είχε μεταφράσει τους αρχαίους για πρώτη φορά στην Ελλάδα και θεωρείτο αυθεντία. Όταν εγώ, λοιπόν, πήγα στο σχολείο – η καημένη, ήμουν και ντροπαλή!-  έμπαινε ο φιλόλογος στην τάξη και το πρώτο πράγμα που έλεγε ήταν «Ειρήνη Ρώσση, σήκω επάνω! Τι τον έχεις τον Ιωάννη Ρώσση;». Οπότε εγώ ήξερα ότι πάντα έπρεπε να ήμουν πολύ καλή στα αρχαία και  στα νέα σε τέτοιο σημείο που να γνωρίζω ακόμη και το παρακάτω μάθημα… Ευτυχώς που μου άρεσαν και ευτυχώς που ο παππούς μου δεν ήταν κανένας διάσημος μαθηματικός!

Επίσης, ο μπαμπάς μου φρόντιζε να έχω πάντα ένα βιβλίο στα χέρια μου. Είτε αυτό ήταν Πηνελόπη Δέλτα είτε Μίκυ Μάους. Δεν είχε καμία σημασία. Το ίδιο έκανε και εκείνος, γιατί τα παιδιά μιμούνται. Αν δεν δουν τους γονείς να κρατάνε ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, κάτι -οτιδήποτε- δεν θα το κάνουν ούτε τα ίδια. Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας, εμείς τα φτιάχνουμε.

Τέλος, υπάρχει κάτι ακόμη που με οδήγησε στην συγγραφή. Μπορεί να είχα έναν πολύ καλό και τρυφερό πατέρα, όμως έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν δύο χρονών, από καρκίνο στο στήθος. Όταν πια έγινα τεσσάρων χρονών και άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα άλλα παιδάκια είχαν μαμά, άρχισα κι εγώ να ρωτάω «εγώ δεν έχω μαμά;». Τότε ο πατέρας μου, για να μην με πληγώσει, μου είπε ότι φυσικά και είχα όμως έλειπε γιατί είχε φύγει σε ταξίδι… Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ότι ακόμη την περιμένω. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να λέμε στα παιδιά την αλήθεια.

Τελικά παντρεύτηκα μικρή. Δεκαεννέα χρονών είχα ήδη την κόρη μου, ενώ λίγο αργότερα ήρθε στη ζωή μου και ο γιος μου. Τα έκανα όλα γρήγορα γιατί είχα την ανάγκη να πάρω όλη την αγάπη που μου έλειπε από τη μητέρα μου… Από τη μητέρα μου, που κανείς δεν μου εξήγησε -όταν έπρεπε- το γιατί δεν γύριζε πίσω. Σπούδασα, αφού απέκτησα τα δυο μου παιδιά. Έγινα νηπιαγωγός και έτσι πολύ γρήγορα είχα δικά μου παιδιά τόσο στο σπίτι, όσο και στην τάξη! Αργότερα, από την αγάπη μου για τα παιδιά, σπούδασα παιδική ψυχολογία και στόχος μου πια είναι να πείσω τα «μεγάλα μου παιδιά» όπως αγαπώ να λέω τους αναγνώστες μου, να μην σκοτώσουν ποτέ το μικρό παιδί που έχουν μέσα τους. Να είναι πάντα εκείνα τα μικρά παιδιά που θυμώνουν, γλεντάνε και χαίρονται με το κάθε τι.

Πιστεύετε ότι είναι εφικτό αυτό;

Είναι τόσο εύκολο να ανοίξεις το μυαλό και την πόρτα της καρδιάς και να ξεκινήσεις να βλέπεις την ομορφιά γύρω σου… Να μυρίσεις το χώμα, να θαυμάσεις ένα κόκκινο μπαλόνι στον ουρανό και να συνειδητοποιήσεις ότι η ευτυχία είναι μικρές στιγμές, κάθε μέρα! Έτσι άρχισα να γράφω μαζί με τα παιδιά μου, τους μαθητές μου,  στην τάξη. Έγραφα μαζί τους γιατί ήθελα-και θέλω- να γράφω όσα χρειάζεται ένα παιδί, όχι μόνο όσα είναι στη δική μου φαντασία. Κάθε βιβλίο μου έχει έναν στόχο: Ζήλια, πονηρά αγγίγματα, θυμό…

«Είμαι θυμωμένη» λέει η κουνελίτσα, γιατί πρέπει να καταλάβουν και οι γονείς ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη τον θυμό.

Αλλά και για τα «μεγάλα μου παιδιά»: Γράφω με το μελάνι της καρδιάς μου, γρατζουνίζω την ψυχή μου και γράφω αλήθειες που τους συνταράσσουν.

Το βιβλίο σας «δίδυμα φεγγάρια» έχει μεταφερθεί στην ελληνική τηλεόραση, σαν μια πολύ επιτυχημένη σειρά. Θέλετε να μας μιλήσετε για αυτό;

Τα Δίδυμα Φεγγάρια είναι η αληθινή ιστορία της καλύτερης φίλης της γιαγιάς μου που μου την έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρούλα.  Η γυναίκα αυτή όντως γέννησε δίδυμα κοριτσάκια και αναγκάστηκε να δώσει για υιοθεσία το ένα της παιδί…

Και το τελευταίο σας βιβλίο, «Αστέρια στην Άμμο», πώς προέκυψε;

Είναι φοβερό το πώς προέκυψε αυτό το βιβλίο. Ένα βράδυ, τελειώνοντας μια παρουσίαση για το βιβλίο «Δυο φιλιά για την Αμέλια» το οποίο έχω αφιερώσει στην κόρη μου, με πλησίασε ένας κύριος μεγάλης ηλικίας –ευθυτενής, ψηλός, ωραία ντυμένος, ένας υπέροχος αξιοπρεπέστατος κύριος  που ήθελε να μου δώσει την ιστορία του λέγοντας μου «Θέλω να μιλήσεις για τα αστέρια»! «Είστε αστρονόμος;» τον ρώτησα… Και τότε μου άνοιξε την καρδιά του και μου έδωσε αυτή την υπέροχη ιστορία την οποία εγώ με τη σειρά μου την  έχω αφιερώσει στον πατέρα μου, που είναι ένα αστέρι στον ουρανό. Φυσικά, έχω αλλάξει τα ονόματα, τον τόπο και όλες τις «ιδιαίτερες» πληροφορίες  της πραγματικής ιστορίας.

Είναι μια συγκλονιστική ιστορία με πολύ έντονα συναισθήματα, ανατροπές και πολλούς, διαφορετικούς τόπους. Ο τίτλος «Αστέρια στην άμμο» προέκυψε από το ταξίδι ενός εκ των ηρώων που ταξίδεψε ως στην Ινδία και εκεί είδε το φαινόμενο της «Φωταύγειας». Η Φωταύγεια είναι φυτοπλαγκτόν που -τις νύχτες που δεν έχει φεγγάρι- φέγγει σαν εκατομμύρια αστέρια μέσα στη θάλασσα… Και όταν το κύμα το σπρώχνει έξω, γίνεται αυτό που λέει και το βιβλίο μου… «Αστέρια στην άμμο»!