Χτες παρατηρούσα απέναντί μου ένα όμορφο ζευγάρι αγκαλιασμένο.
Το κορμί τους είχε την αλαζονεία και την αποκλειστικότητα της αγκαλιάς των 20 και κάτι.
Τότε που το σώμα αναπνέει για να κατακτά το σώμα του άλλου και να μαθαίνει το ίδιόν του.
Στην ηλικία αυτήν αψηφάς και αδιαφορείς. Υπάρχεις για να είσαι με τον άλλο.
Το κορμί στην αγκαλιά των 30 και κάτι, ταλαντεύεται ακόμη.
Είναι τότε που αναπνέει για επίδειξη κι επιβεβαίωση, ζητά την κυριαρχία πάνω στο ίδιο του το είναι και αντιμάχεται το σώμα του άλλου. Υπάρχεις για να αποδείξεις ότι μπορείς και χωρίς.
Η αγκαλιά των 40 και κάτι, είναι.
Ξέρει τα σημάδια του κορμιού, τα κρύβει καλά μέσα στα ίδια τα χέρια, μα όταν βρει να τ’ ακουμπήσει σε ένα άλλο σώμα, αναγνωρίζει βήμα βήμα το σκάμμα και κουρνιάζει εντός. Υπάρχεις και είσαι.
Οι αγκαλιές των επόμενων ετών θα μας βρουν.
Με το καλό.
Μην διστάζετε να μοιραστείτε την αγκαλιά σας. Μην την ξοδεύετε, όμως.