Φλωρεντία : Η φωτογραφική έκθεση Icons του Steve McCurry στη βίλα Bardini

Καλώς όρισες Σεπτέμβρη! Αφήνoντας πίσω μας το αδιάκοπο τραγούδι των τζιτζικιών και τα αμέτρητα βράδια με καρπούζι στο μπαλκόνι, υποδεχτήκαμε το πορτοκαλοκαφέ φθινόπωρο με τον αγαπημένο μου τρύγο. Οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές αποτελούν πλέον μια ανάμνηση κι αυτές.

Οι μέρες άρχισαν να γίνονται αισθητά όλο και μικρότερες, ωστόσο οι θερμοκρασίες είναι  ιδανικές για ατελείωτες βόλτες στην πόλη. 

Σε μια λευκή σελίδα, με το άρωμα ακόμη της αρμύρας και λιγοστούς κόκκους άμμου κολλημένων πάνω της, σκισμένη από το πίσω μέρος του βιβλίου που μόλις και μετά βίας τελείωσα φέτος στις διακοπές, έχω γραμμένη τη λίστα των πραγμάτων που θέλω να κάνω για τη φετινή χρονιά. Συνήθεια που ακόμη διατηρώ από τα μαθητικά μου χρόνια, για εμένα η χρονιά αρχίζει τον Σεπτέμβρη. Στο νούμερο 10 της λίστας είναι η επίσκεψη της φωτογραφικής έκθεσης Icons του Steve McCurry στη βίλα Bardini. Σήμερα αυτός θα είναι ο προορισμός μας. 

Στην οδό Costa dei Magnoli στρίβω δεξιά και ξεκινώ τη σύντομη ανάβασή μου. Μόλις μετά από πέντε λεπτά πεζοπορίας βρίσκομαι μπροστά στη ξύλινη εξώπορτα της βίλας. Το οίκημα είναι κτισμένο στους λόφους της Φλωρεντίας, κάτω ακριβώς από το piazzale Michelangelo κατά τον 16ο αιώνα και έχει αλλάξει πολλούς ιδιοκτήτες. Την τωρινή ονομασία του την έλαβε από τον τελευταίο ιδιοκτήτη του, τον Stefano Bardini. Σήμερα ο χώρος λειτουργεί ως pop up μουσείο και φιλοξενεί πολλές εκθέσεις κάθε χρόνο. Στους κήπους της βίλας ο κάθε επισκέπτης μπορεί να απολαύσει μια χαλαρωτική και αναζωογονητική βόλτα. Αυτό όμως που πραγματικά κερδίζει κάθε περαστικό είναι η πανοραμική θέα στην καρδιά της πόλης. Το κτίριο χτισμένο σε υψομετρική θέση χαρίζει ένα από τα πιο ωραία αναμνηστικά κάδρα της Φλωρεντίας. Ανοίγω τις κόρες των ματιών μου σαν φωτογραφικός φακός και έπειτα κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να αποτυπώσω την εικόνα και να την πάρω μαζί μου έπαθλο.

 Στον τρίτο όροφο του κτιρίου φιλοξενείται η φωτογραφική έκθεση Icons του διάσημου και πολυβραβευμένου Αμερικανού Steve McCurry. Εκατό επιλεγμένες φωτογραφίες, εκατό προσεγμένες εικόνες που εξιστορούν την πορεία, το έργο και τα ταξίδια του καλλιτέχνη. Ο φωτογράφος προσπαθεί να μας φέρει σε επαφή με εθνότητες μακρινές και με συνθήκες διαβίωσης πολύ διαφορετικές από τον δικό μας κόσμο. Απαθανατίζει βλέμματα που εξυμνούν τη διαφορετικότητα του ανθρώπινου είδους, βλέμματα που εκφράζουν περηφάνια και αξιοπρέπεια για αυτή τη διαφορετικότητά τους.

Η έκθεση ξεκινά με μια συλλογή πορτραίτων από αρκετές χώρες, πρόσωπα σε τελείως διαφορετικά μέρη με αντικρουόμενες ψυχικές καταστάσεις. Ο παρατηρητής λικνίζεται μεταξύ πολέμου και ποίησης, χαράς και λύπης, έκπληξης και ειρωνείας. 

Μέσα από τις φωτογραφίες μάς επιτρέπει να διασχίσουμε τα σύνορα και να γνωρίσουμε πολιτισμούς που είναι προορισμένοι να δεχτούν μεγάλες αλλαγές. 

Ένα ταξίδι στο χρόνο και χώρο των πρωταγωνιστών. Ένα πολύχρωμο ταξίδι σε ήθη και έθιμα διαφορετικά, σε παραδόσεις και συνήθειες άγνωστες, γεμάτες αντιφατικά συναισθήματα. 

Γέμισε το μυαλό μου με πρόσωπα, βλέμματα και χρώματα. Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μας! Πολύχρωμος, διαφορετικός, μοναδικός.

Ταξίδεψα στα πέρατα του κόσμου. Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία, Ταϋλάνδη, Βιρμανία, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Θιβέτ, ΗΠΑ. Γνώρισα φορεσιές, συνήθειες, ήθη και έθιμα άγνωστα σε εμένα.

Φωτογραφίες πυροτεχνήματα. Μας προσφέρουν το απαραίτητο στιγμιαίο φως για να ταξιδέψουμε μακριά, να ονειρευτούμε, να προβληματιστούμε.

Η έκθεση περιλαμβάνει κυρίως έγχρωμες φωτογραφίες. Υπάρχει ωστόσο ένα μικρό δείγμα και από το υλικό του καλλιτέχνη σε ασπρόμαυρη μορφή. Είναι οι φωτογραφίες που ο Steve ΜcCurry απαθανάτισε κυρίως στο Αφγανιστάν όταν στην προσπάθειά του για οικονομία λόγω έλλειψης πόρων αποφάσισε να φωτογραφίσει και να εκτυπώσει σε ασπρόμαυρες αποχρώσεις. Είναι οι ίδιες οι φωτογραφίες που ο Steve McCurry φυγάδεψε στο εξωτερικό ράβοντάς τες στα ρούχα του, χαρίζοντας στην ανθρωπότητα την αλήθεια. 

Στην τελευταία αίθουσα της έκθεσης υπάρχει η εικόνα σύμβολο του καλλιτέχνη. Η εικόνα σύμβολο του προσφυγικού κόσμου. Η φωτογραφία της μικρής Αφγανής, δημοσιευμένη στο National Geographic, γνωστή και ως το κορίτσι με τα μάτια από κρύσταλλο. 

Το μικρό κορίτσι, ο Steve McCurry το φωτογράφισε σε έναν καταυλισμό προσφύγων, σε ένα αυτοσχέδιο σχολείο κατά την επίσκεψή του στο Αφγανιστάν. Η χώρα αυτή κατέχει σημαντική θέση στη καρδιά του, όπως ο ίδιος ομολογεί. Το τελευταίο κομμάτι της έκθεσης είναι αφιερωμένο στην προσπάθεια του φωτογράφου να ξαναβρεί το κορίτσι μετά από 17 χρόνια. Ένα ντοκιμαντέρ εξιστορεί τα γεγονότα και διηγείται τη χαρά και την ικανοποίηση του φωτογράφου όταν στο τέλος καταφέρνει να συναντήσει ξανά το μοντέλο του και να το ξαναφωτογραφήσει. 

Αυτά τα μάτια! Αυτά τα κρυστάλλινα πρασινομπλέ μάτια που έκλεισαν μέσα τους όλο τον πόνο του προσφυγικού κόσμου και αποτέλεσαν τη σημαία αντιπροσώπευσής του. Αυτά τα μάτια γεμάτα καχυποψία, περιέργεια, πόνο, απόγνωση, κούραση και δύναμη. Με αυτά τα μάτια που έχουν σφηνωθεί και έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου, παίρνω το δρόμο της επιστροφής.

Μέχρι την επόμενη διαδικτυακή μας συνάντηση να περνάτε όμορφα. Καλή σας μέρα!