Το Σάββατο το πρωί “κάνω τα ψώνια μου”, όπως λέμε και στην Ελλάδα (ή, τουλάχιστον, στη Θεσσαλονίκη), δηλαδή αγοράζω συνήθως τρόφιμα και είδη για το σπίτι.
Μένω δίπλα στο Δημαρχείο της Χάγης. Μου κάνει πολύ κέφι να περνάω από την εσωτερική αυλή του κτιρίου (άτριο) όταν ο καιρός είναι καλός και ζεστός, όπως το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Δυο φορές περνώ, μια πηγαίνοντας και μια γυρίζοντας. Βέβαια, και τι Δημαρχειακό κτίριο… Σου αφήνω ένα link εδώ για να πάρεις μια γεύση!
Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου, λοιπόν, επιστρέφοντας με το καροτσάκι μου γεμάτο με τα ψώνια μου, πέρασα –όπως πάντα- από το δημαρχείο και έτυχα ακριβώς στην έναρξη μιας έκθεσης φωτογραφίας.
Επρόκειτο για μια μικρή έκθεση φωτογραφίας τα μοντέλα της οποίας ήταν ηλικιωμένες κυρίες με παραδοσιακές φορεσιές φωτογραφημένα σε διάφορα μέρη πόλεων και τοποθεσιών στην Ολλανδία -σχεδόν σουρεαλιστικοί συνδυασμοί. Όταν λοιπόν διέσχιζα το άτριο, εισέρχονταν και τα μοντέλα, ή αλλιώς, οι αποκαλούμενες «Ντίβες από το Σχβένινχεν και το Σπάνμπουρκ», δυο πρώην χωριά τα οποία είναι πλέον ενωμένα με τη Χάγη.
Η έντονη αντίθεση των ηλικιωμένων μοντέλων με τις παραδοσιακές φορεσιές και του μοντέρνου χώρου (είτε αυτός ήταν ο εκθεσιακός αυτός καθαυτός, είτε ο απεικονιζόμενος στις φωτογραφίες) με εξέπληξαν και κέντρισαν τη φαντασία μου.
Αυτά τα απρόοπτα τυχαία συμβάντα, ο συνδυασμός βασικών λειτουργιών στην πόλη (κατά τη διάρκεια ακριβώς αυτών των απλών λειτουργιών) με εικαστικά γεγονότα προσφέρει αναπνοές πολιτισμικές χωρίς σνομπισμό -συμβάντα όπου απλοί πολίτες, πλούσιοι ή φτωχοί, Ολλανδοί ή ξένοι, Ευρωπαίοι ή Ασιάτες (μένω επίσης κοντά στην κινέζικη συνοικία της Χάγης) συμμετέχουν, χωρίς να το επιδιώκουν, είναι αυτό που προκαλεί μεγάλη ανάταση ψυχική και αίσθημα συμμετοχής στα δρώμενα της πόλης που ζω, βοηθώντας να ξεπεραστεί ακόμη και το μεγάλο εμπόδιο της άγνωστης γλώσσας!
You must be logged in to post a comment.