Ο Δεκέμβρης είναι από τους πιο γλυκούς και ήπιους μήνες στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η θερμοκρασία πέφτει στους 27 βαθμούς, όλοι παίρνουμε μια γλυκιά ανάσα δροσιάς, ανοίγουμε τα παράθυρα και κλείνουμε επιτέλους τα κλιματιστικά.
Από τη δεύτερη κιόλας μέρα του Δεκέμβρη το Ντουμπάι γιορτάζει την εθνική του εορτή, την ημέρα που πριν από 47 χρόνια τα επτά αραβικά εμιράτα ( Dubai, Abu Dhabi, Sharjah, Ajman, Umm Al Quwain, Ras Al Khaimah, Fujairah) ενώθηκαν σε ένα κράτος, με Πρόεδρο τον Σεϊχη Zayed bin Sultan. Το τοπίο είναι ελαφρώς σουρεάλ, σημαίες παντού,
εθνικοί εορτασμοί μπλεγμένοι με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και στολίδια. Είμαι μεγάλη φαν, βλέπεις, του σουρεαλισμού και γενικά της τέχνης, γι’αυτό και κάτι τέτοιες μέρες χάνομαι κυριολεκτικά στην πόλη ψάχνοντας κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.
Είναι από τις λίγες φορές που δεν έχω έναν και μόνο στόχο, αλλά μόνο ένστικτο. Αποφάσισα, λοιπόν, να ακολουθήσω το ένστικτό μου και αυτό με οδήγησε στα δαιδαλώδη σοκάκια,
πίσω από το Μουσείο Ιστορίας και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Ντουμπάι. Προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως η ταπεινή αυτή περιοχή με τα χαμηλά σπίτια αραβικής αρχιτεκτονικής είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στην τέχνη!
Τα περισσότερα καφέ κρύβουν εσωτερικούς κήπους στολισμένους με έργα σύγχρονων καλλιτεχνών αλλά και καταπληκτικές εκθέσεις φωτογραφίας.
Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς και εμείς με το στόμα ανοιχτό περάσαμε το κατώφλι και βρεθήκαμε στην έκθεση της Σλοβένας Marta Lamovsek “The Plastic Garden Series” .
Στον ίδιο χώρο φιλοξενούνται πολλοί άλλοι καλλιτέχνες Ευρωπαίοι και Άραβες,
οι οποίοι βλέπουν τη ζωή στο Ντουμπάι από μια διαφορετική σκοπιά.
Γέλασα δυνατά με τα vintage posters,
και ενθουσιάστηκα με την ασύλληπτη γοητεία της ζωγραφικής πάνω σε καμβά από μαύρο βελούδο.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μου, ενημερώθηκα για το Μουσείο Καφέ που βρίσκεται ακριβώς από πίσω.
Όπως ξέρεις, στα Εμιράτα παίρνουμε τον καφέ μας πολύ σοβαρά. Με βήμα ταχύ, λοιπόν, ακολούθησα τις οδηγίες των ντόπιων. Σε λίγα λεπτά δεν το είδα, αλλά το μύρισα. Φτιαγμένο αποκλειστικά από πέτρα και ξύλο το Μουσείο έσφυζε από επισκέπτες και λάτρεις του καλού καφέ.
Επιφωνήματα εκπλήξης και γλώσσες από όλο τον κόσμο ακούγονταν από κάθε γωνία του λιλιπούτειου αυτού κτιρίου. Θαύμασα τις αναπαραστάσεις επεξεργασίας του καφέ,
από Αίγυπτο, Μέση Ανατολή, Αιθιοπία,
ενώ στον επάνω όροφο
δοκίμασα τις υπέροχες εξωτικές ποικιλίες που γαργαλούσαν για ώρα τις αισθήσεις μου.
Πήρα αργά τον δρόμο της επιστροφής.
Είχα, επιτέλους, βρει το μέρος με τον καλύτερο καφέ της πόλης.
You must be logged in to post a comment.