Κάτι το νέο βιντεοκλίπ της Queen B, κάτι η αφόρητη ζέστη στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αποφάσισα να αλλάξω πορεία αυτή τη φορά και να κινηθώ λίγο δυτικότερα, στη ζεστή πρωτεύουσα, στο Άμπου Ντάμπι. Το νέο είχε φτάσει στα αυτιά μου τους τελευταίους μήνες, το κολοσσιαίο project είχε επιτέλους τελειώσει και οι Emarati κέρδισαν για ακόμη μια φορά το στοίχημα.
Ένα παράρτημα του Λούβρου πολύ μακριά από την Ευρώπη κερδίζει σε κλάσματα δευτερολέπτου τον επισκέπτη. Λευκά μάρμαρα, φοίνικες και μοντέρνα αρχιτεκτονική αντανακλούν δεσμίδες φωτός από παντού, σαν φουτουριστική όαση στη μέση της ερήμου.
Η πρώτη εντύπωση που μου άφησε αυτός ο χώρος ήταν μία μίξη συναισθημάτων. Mεταφέρθηκα στην Ευρώπη, στα μαθητικά μου χρόνια όταν ένιωθα μικρή και χαμένη στα επιβλητικά μουσεία. Η πρώτη λέξη που είδα στο πάτωμα ήταν “Κόρινθος” και στη μέση ένα αστέρι πυξίδα ένωνε τις χώρες, τα μέρη, τους ανθρώπους.
Δεν θα σου πω ψέματα, σε αυτό το μουσείο δεν ήρθα ούτε για να δω κάποια φημισμένη έκθεση ζωγράφου, ούτε καν για να θαυμάσω το εξαιρετικό αυτό αρχιτεκτονικό έργο. Ήρθα για να δω τη χώρα μου, για να αναμοχλεύσω στη μνήμη μου παλιές εικόνες των σχολικών μου βιβλίων.
Συνταξιδιώτης, η φίλη μου η Κατερίνα που ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια στο Άμπου Ντάμπι.
Είδε τη νοσταλγία στα μάτια μου και με σκούντησε παιχνιδιάρικα “Άσε τα μελανόμορφα αγγεία, Νίκη μου, και έλα να δεις τον Ραμσή τον ΙΙ, μα πόσο επιβλητικός!”.
Ξεροκέφαλο πλάσμα εγώ έμεινα να κοιτάω το άγαλμα της θεάς Αθηνάς και τα άλογα του Ήλιου.
Ήρθε η ώρα να περάσουμε στην αίθουσα της μοντέρνας τέχνης. Μονέ, Πικάσο, light installations, πες μου τι θες και θα το έχεις.
Έκανα μία σβούρα μπροστά από ένα θεόρατο πολυέλαιο και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.
Ένα μικρό τσίμπημα στον δεξί μου ώμο, μου θύμισε τη δική μου πυξίδα.
Home is where your heart is. Σκέψου το.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού από άλλο site/blog χωρίς την έγγραφη άδεια του Citygirls.gr
You must be logged in to post a comment.