Μιανμάρ: Οι χρυσοί ναοί της Γιανγκόν (Φωτογραφίες & βίντεο) -

Όταν ακούς την λέξη “Ασία” ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό; Άσε με να μαντέψω, αφόρητη πολυκοσμία στην Κίνα, φουτουριστικά γιαπωνέζικα robots, ξέφρενα πάρτυ στην Ταϋλάνδη. Σήμερα θέλω να ταξιδέψουμε νοτιότερα της Κίνας, βορειότερα της Ταϋλάνδης. Στη χώρα των κατακόκκινων ρουμπινιών, των μουσώνων και των ολόχρυσων βουδιστικών ναών. Στη Μιανμάρ, ή αλλιώς Βιρμανία, και πιο συγκεκριμένα στην πόλη Γιανγκόν.

Ο καιρός στη Γιανγκόν αλλάζει σε κλάσματα δευτερολέπτου. Εκεί που κάθεσαι αμέριμνη και απολαμβάνεις τον φρέσκο χυμό μάνγκο, ο ουρανός σκοτεινιάζει, χωρίς καμία προειδοποίηση, μαύρα απειλητικά σύννεφα πλημμυρίζουν το καταπράσινο τοπίο και μία καταιγίδα άνευ προηγουμένου σε αφήνει αποσβολωμένη με το καλαμάκι στο στόμα, κυριολεκτικά!

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου περιπλάνηση στη Μιανμάρ. Να τρέχω εν εξάλλω να βρω μία ομπρέλα, ένα αδιάβροχο, ένα μέρος να κρυφτώ τέλος πάντων. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η συμπεριφορά των ντόπιων, μαθημένοι και απόλυτα εξοικιωμένοι με αυτού του είδους τις καιρικές συνθήκες, βγάλανε συγχρονισμένα τεράστιες ομπρέλες από τις τσάντες τους και συνέχισαν αμέριμνοι την καθημερινότητά τους.

“Μην ανησυχείς, σε είκοσι λεπτά θα τελειώσει”, μου είπαν γελώντας και μου προσέφεραν έναν ακόμη χυμό μάνγκο. Έμεινα να κοιτάω τον θυμωμένο ουρανό, η βροχή σταμάτησε και άφησε πίσω της μια όμορφη δροσιά. Ο ζεστός ήλιος ξεπρόβαλε, τα λευκά μάρμαρα στέγνωσαν και όλα έγιναν όπως πριν.

Με την άκρη του ματιού μου είδα κάτι να στραφταλίζει στον ορίζοντα. Ο χρυσός ναός Swetago, επιβλητικός και ολόχρυσος, καλούσε σαν σειρήνα πιστούς και τουρίστες να τον επισκεφτούν. Είχα διαβάσει κάπου πως στον Swetago πας για μία συγκεκριμένη ευχή, για κάτι που θες πάρα πολύ κι όταν ταξιδέψει από τα μύχια της ψυχής σου στο στόμα σου ο Βούδας οφείλει να στο πραγματοποιήσει. Φύγαμε, λοιπόν!

Ο μεγαλειώδης αυτός ναός των 99 μέτρων πιστεύεται ότι χτίστηκε μεταξύ 6ου και 10ου αιώνα μ.Χ. Ό,τι γυαλίζει εδώ, είναι χρυσός! Η οροφή του κοσμείται από περίπου 5.000 διαμάντια και 2.000 ρουμπίνια. Ο οδηγός μου Αung τονίζει με στόμφο “Στην κορυφή του Swatago βρίσκεται ένα τεράστιο διαμάντι, στο μέγεθος ενός αυγού, 76 καράτια”.

Γελάει με τη σαστισμένη μου έκφραση και με ρωτάει πολύ σοβαρά ποια μέρα της εβδομάδας έχω γεννηθεί. ”Παρασκευή, γιατί;” . “Χμμ…και ο Ομπάμα την ίδια μέρα, έλα θα πάμε να λούσεις τον Βούδα στο σωστό σημείο του ναού”.

”Ρίξε νερό πέντε φορές στο κεφάλι του Βούδα και τρεις φορές στο ζώο που βρίσκεται από κάτω του. Είναι για καλή τύχη και ευημερία”. Θέλω να γελάσω, ενδόμυχα να ειρωνευτώ, αλλά η τόσο σοβαρή έκφραση του Aung βάζει φρένο στον δυτικό σκεπτικισμό μου.

Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα -Δύση, Ανατολή, Βοράς, Νότος- υπάρχει κι ένα άλλο άγαλμα του Βούδα, όπου σύμφωνα με τον θρύλο το κάθε ένα κρύβει κάποιο από τα προσωπικά αντικείμενά του. Κομμάτι του χιτώνα του, το ποτήρι του, το μπαστούνι του και οχτώ τρίχες της κεφαλής του.

“Κάθε φορά που προσεύχεσαι” συνεχίζει ο Aung, “κάνεις κάτι καλό, γι’αυτό πρέπει να το ξέρει κι ο υπόλοιπος κόσμος. Μετά την προσευχή πρέπει να βαρέσεις την καμπάνα του ναού”. “Γρήγορα, γρήγορα να κάνω την ευχή μου”.

Το μάρμαρο κάτω από τα πόδια μας έχει αρχίσει να ζεσταίνεται ήδη επικίνδυνα. Διασχίζουμε σαν τους αναστενάρηδες τον ναό και φτάνουμε επιιτέλους στο πολυπόθυτο σημείο. Δίπλα από ένα τεράστιο αιωνόβιο δέντρο πιστοί από παντού κάνουν τη μία και μοναδική ευχή τους.