Απρόβλεπτες Συναντήσεις στην Tate Britain

Η συννεφιά και η βροχή στο Λονδίνο κάνει πολλές φορές τα μουσεία της πόλης να μοιάζουν με οάσεις φωτός και χαράς. Υπέροχα κτίρια κλασικά ή μοντέρνα, όμορφα φτιαγμένα αιώνες πριν, διατηρούνται καταπληκτικά σαν να φτιάχτηκαν χτες. Προσεγμένα σε κάθε λεπτομέρεια, με χώρους μέσα στην έκθεση για να καθήσεις και να απολαύσεις μια αίθουσα ή ένα έργο για ώρες, με άνεση.

Έτσι και εγώ, την τελευταία φορά στην Tate Britain περιηγήθηκα στη μόνιμη έκθεση του μουσείου και κοντοστάθηκα όχι απλά να απολαύσω τα έργα, μα και το πόσος κόσμος έρχεται στα μουσεία! Όλες οι ηλικίες, όλες οι φυλές. Άνθρωποι που ενδιαφέρονται να δώσουν τον πολύτιμο χρόνο τους στην ανάπτυξη του πνεύματός τους. Άνθρωποι που αγαπούν την τέχνη είτε την καταλαβαίνουν είτε όχι.

Ενδεχομένως τουρίστες, που συνήθως αυτοί ίσως να είναι πιο βιαστικοί. Εμένα όμως μου τραβούσαν το βλέμμα άνθρωποι που κοντοστέκονταν και τους έβλεπα ότι πραγματικά ευχαριστιόντουσαν, όπως και εγώ, κάθε στιγμή κάθε βήμα πιο κοντά σε ένα έργο, πιο κοντά σε μια πόρτα, σε μια αίθουσα.

Πόση ώρα πέρασε να χαζεύω κάτι μαμάδες με καροτσάκια και τα μωράκια τους, άλλα να κοιμούνται αμέριμνα και άλλα στην αγκαλιά, σαν να καταλαβαίνουν πως δεν πρέπει να κάνουν θόρυβο και να στέκονται αμίλητα.

Ζευγάρια χέρι χέρι να κοιτούν και να σχολιάζουν σιγανόφωνα ένα έργο, μια λεπτομέρεια την οποία δεν μπορείς να δεις αν δεν πλησιάσεις αρκετά.
Ηλικιωμένοι με το ειδικό καρεκλάκι που κουβαλούσαν από την είσοδο προκειμένου να το ανοίξουν και να καθήσουν όση ώρα θέλουν μπροστά στα έργα και να τα απολαύσουν χωρίς να κουραστούν.
Άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια, άλλοτε να τα σπρώχνουν οι ίδιοι και άλλοτε οι συνοδοί τους. Μιας και οι ίδιοι μπορεί να ήταν ή άνθρωποι με αναπηρία ή ηλικιωμένοι ή και με δυσκολία, ίσως και πόνου μιας και είχαν σπασμένο κάποιο μέλος τους.

Μα και άνθρωποι διάσημοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες γενικώς. Να περιηγούνται στο μουσείο, σαν και μένα, με ηρεμία από αίθουσα σε αίθουσα.
Αυτήν την φορά δε, είδα μία παρέα από γιαπωνέζες που μου ζήτησαν να τις βγάλω με τα κινητά τους μια φωτογραφία με δυο ηθοποιούς. Μου πρότειναν  ανταποδοτικά να βγάλουν και μένα με την φίλη μου μαζί τους και ευγενικά δέχθηκα χωρίς πραγματικά να ξέρω ποιοι είναι. Συνεχίσαμε να περπατάμε μετά από ένα γρήγορο και ευγενικό ευχαριστώ, χωρίς πολλά πολλά και χωρίς να τους ενοχλήσουμε περαιτέρω, αν και βλέπαμε για ώρες την ίδια έκθεση.

Δεν θα σας κρύψω πως έστειλα τη φωτογραφία στη φίλη μου στη Θεσσαλονίκη να μου πει με ποιους τελικά στάθηκα να βγάλω φωτογραφία! Και δεν χρειάζεται να αποφύγω να σας πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω! Αναγνωρίζω συχνά φυσιογνωμίες στο διάβα μου μα δεν έχω ιδέα ποιοι είναι!

Ήταν λοιπόν οι σούπερ σταρς Μπιλ Νάι (Bill Nighy) και ο Άντριου Λίνκολν (Andrew Lincoln, ο πρωταγωνιστής του Walking Dead) που τους έχουμε δει να παίζουν και μαζί στη ρομαντική κωμωδία «Αγάπη είναι» (Love actually), το 2003. Βρετανοί ηθοποιοί και οι δυο, με τεράστιες καριέρες σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση.

Συχνά οι χώροι του μουσείου φιλοξενούν ομάδες ανθρώπων για κάποια εκδήλωση ή και για κάποιο μάθημα. Τότε, οι αίθουσες σφύζουν από ζωή και διακριτικές χαμηλόφωνες ομιλίες. Ακόμη και τότε είναι απόλαυση, γιατί υπάρχει ηρεμία.
Την επόμενη φορά που θα πάτε βόλτα σε ένα μουσείο, σταθείτε σαν και μένα στην άκρη και δώστε δύο λεπτά παραπάνω να δείτε τον κόσμο που θα έχει έρθει να δει την έκθεση.

 

Δεν ξέρετε ποτέ ποιον θα συναντήσετε!
Καλή βόλτα !