Αβάνα, Κούβα: Κι όμως, χρονομηχανές υπάρχουν! -

Αβάνα. Ημέρα 1η

Το αεροπλάνο πετάει ήδη πάνω από το νησί της Κούβας. Σε λίγα λεπτά προσγειώνομαι στο διεθνές αεροδρόμιο Jose Marti της Αβάνας. Από το παράθυρό μου βλέπω μια καταπράσινη χώρα με ακτογραμμή χιλιομέτρων.
Περίπου μισή ώρα αργότερα περιμένω τη βαλίτσα και περιεργάζομαι τον χώρο του αεροδρομίου. Το (επαναστατικό;) κόκκινο χρώμα στους τοίχους, η επίπλωση της δεκαετίας του ’70, το σοβιετικό, λιτό αρχιτεκτονικό στυλ, οι φωτογραφίες του Fidel Castro σε κάθε γωνία σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή.
Από το ταξί που με κατεβάζει στο κέντρο, παίρνω μια πρόγευση της πόλης. Στον δρόμο κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα (γιατί απλά δεν υπάρχουν άλλα!).

Την προσοχή μου τραβούν τα αυτοκίνητα αντίκες της δεκαετίας του ’50, το σήμα κατατεθέν της Κούβας,

αλλά και τα πανάρχαια σοβιετικά Λάντα με το κλασσικό ορθογώνιο σχήμα τους.

Το ταξί στρίβει στην Πλατεία Επανάστασης και η ματιά μου πέφτει στην μεταλλική κατασκευή με την φιγούρα του Che στον πίσω τοίχο ενός κτηρίου (του Υπουργείου Εσωτερικών όπως με ενημέρωσε ο οδηγός).

Μπαίνουμε στο κέντρο της πόλης. Τα περισσότερα κτήρια είναι αρκετά χαμηλά, συνήθως 2-3 ορόφων.

Η ταλαιπωρημένη όψη τους αποπνέει μια αίγλη περασμένων αιώνων.

Εδώ, ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει στην Ισπανική αποικιοκρατική εποχή.

Το ταξί κορνάρει σε μια ομάδα εφήβων που έχουν στήσει ολόκληρο παιχνίδι ποδοσφαίρου στη μέση του δρόμου.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, η señora Oneida με περιμένει για να με καλωσορίσει στο σπίτι της, όπου θα περάσω τις επόμενες 4 εβδομάδες.

Ημέρα 2η

Βγαίνω να εξερευνήσω την πόλη.

Πρώτα όμως, αναγκαία στάση για churros από πλανόδιο πωλητή. Καθώς περπατάω, παρατηρώ τους Κουβανούς. Το αγαπημένο τους σημείο για να κάθονται είναι το πλατύσκαλο της εξώπορτάς τους, το οποίο μετατρέπεται σε μέρος συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής.

Reggaeton και κουβανέζικη salsa ξεχύνονται από κάθε γωνιά. Παιδιά στα πεζοδρόμια παίζουν κουτσό και παιχνίδια με μπίλιες.

Στο πρόγραμμα της ημέρας υπάρχει επίσκεψη στο Καπιτώλιο, στο Θέατρο της Αβάνα,

το Μουσείο Επανάστασης και το Μουσείο Καλών Τεχνών. Το καθένα από αυτά σε μεταφέρει σε άλλη εποχή.

Από την ισπανική αποικιοκρατία, την εποχή του Batista και της μαφίας, την επανάσταση του ’59 και τη χρυσή εποχή του καθεστώτος που επικράτησε μετά από αυτή.

Ακολουθεί πρόωρο δείπνο στο ιστορικό ξενοδοχείο “Inglaterra”, συνοδευμένο από κοκτέιλ με βάση το εθνικό ποτό της Κούβας. το ρούμι.
Έξω από το ξενοδοχείο, στη σειρά σταθμευμένα αυτοκίνητα αντίκες, ροζ, πράσινα, μπλε, κόκκινα.

Περιμένουν τον επόμενο πελάτη τους, ο οποίος θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, αφού μια ώρα κοστίζει περίπου 50 δολάρια (ίσως λίγο λιγότερο αν είσαι καλός στη διαπραγμάτευση, ή αν φοράς κοντή φούστα!), τιμή εξωφρενική για τα δεδομένα της Κούβας.

Η μέρα τελειώνει με βόλτα στη διάσημη Malecon, την παραλιακή οδό της Αβάνα, στην οποία μπορείς να απολαύσεις ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα, πριν την καθιερωμένη κανονιά στις 9 ακριβώς.

Ημέρα 15η

Έχω ήδη αφήσει πίσω μου την επίσκεψη μου στο Vinales, το μέρος όπου καλλιεργείται ο καπνός των περίφημων κουβανέζικων πούρων. Για πρώτη φορά δοκίμασα πούρο και μάλιστα, όπως ο Che, βουτώντας την άκρη του στο μέλι για να πάρει τη γεύση.

Ακόμα, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Varadero, μια περιοχή περίπου 2 ώρες από την Αβάνα, όπου υπερηφανεύεται για κάποιες από τις καλύτερες παραλίες της Καραϊβικής.

Η ζυγαριά, πλέον, δείχνει μερικά κιλά παραπάνω, όχι από το πολύ φαγητό, αλλά από τα πολλά κοκτέιλ. Με 2 δολάρια το Mojito, σίγουρα δεν μένεις μόνο σε ένα!

Επίσης, δεν μπορείς να επισκεφτείς την Αβάνα χωρίς να τιμήσεις την συμβολή του Ernest Hemingway στη διάδοση των Daiquiri. Mulata, Pina Colada, Cuba Libre, ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς και μπορείς να διαλέγεις διαφορετικό κοκτέιλ κάθε μέρα!

Ημέρα 29η

Οι 4 εβδομάδες έχουν ήδη περάσει και η ώρα της blanquita (=ασπρουλιάρα, όπως με φώναζαν στο δρόμο) να βγει από τη χρονομηχανή έχει φτάσει.

Αφήνω πίσω μου μια χώρα που κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς και μαζί μου παίρνω αναμνήσεις καλές, κακές, εμπειρίες ζωής.