Palawan, Φιλιππίνες: 5 ημέρες σε ένα εξωτικό νησί -

Διεθνές αεροδρόμιο Pudong, Σανγκάη, 01.35 πμ. Η καινούρια μου περιπέτεια ξεκινάει.

Βγαίνω βιαστικά από το ταξί, τραβώντας τις βαλίτσες και το αγαπημένο μου καπέλο, σήμα κατατεθέν των διακοπών.

Μια από τις καλύτερές μου στιγμές είναι όταν ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες του αεροδρομίου και με τον ενθουσιασμό στα ύψη, βρίσκομαι να ψάχνω τον προορισμό μου στον πίνακα αναχωρήσεων.

Ο ενθουσιασμός τώρα όμως, μετατρέπεται σε αγωνία. Ο πίνακας αναχωρήσεων είναι γεμάτος κόκκινα γράμματα που σχεδόν σε όλες τις πτήσεις γράφουν «καθυστέρηση». Στο μυαλό μου έρχεται μια συζήτηση δυο συναδέλφων το πρωί στη δουλειά, για έναν τυφώνα που κυκλοφορεί στην περιοχή.

Έχοντας επιβεβαιώσει πλέον από το προσωπικό του αεροδρομίου ότι ο λόγος καθυστέρησης είναι ο τυφώνας, αρχίζω να αναρωτιέμαι αν τελικά τις εξωτικές μου διακοπές θα τις περάσω στο μπαρ του ξενοδοχείου μπεκροπίνοντας και σκαρφαλώνοντας στους τοίχους από την ανία λόγω άσχημου καιρού.

Αρκετές ώρες αργότερα, βρίσκομαι καθ’οδόν για τη Μανίλα και από εκεί, παίρνω την ανταπόκριση για Puerto Princesa, την πρωτεύουσα του νησιού Palawan.

Χαμογελαστές φιλιππινέζες αεροσυνοδοί, μου εύχονται καλή διαμονή καθώς αποβιβάζομαι από το αεροπλάνο. Κοιτάζω ψηλά στον καταγάλανο ουρανό και ευτυχώς δεν υπάρχει ούτε ίχνος σύννεφου. Το ευχάριστα ζεστό και υγρό κλίμα, χαρακτηριστικό της Νοτιοανατολικής Ασίας, μου φτιάχνει τη διάθεση και πείθει ότι ο καιρός θα είναι τελικά συνεργάσιμος.

Ξυπνώ την επόμενη μέρα και ανοίγω τις κουρτίνες της μπαλκονόπορτας. Ο ήλιος έχει ήδη ανατείλει και προβλέπεται μια θαυμάσια ημέρα. Αρχίζω να ετοιμάζομαι αφού το βανάκι του τουριστικού γραφείου θα έρθει να με πάρει σε 1 ώρα για την πρώτη μου εξόρμηση στις περίφημες παραλίες του νησιού.

Λίγο αργότερα, επιβιβάζομαι σε ένα μικρό παραδοσιακό σκάφος που πλέει υποβοηθούμενο από κορμούς μπαμπού από τις δυο πλευρές.

Palawan

Ύστερα από μια όμορφη θαλάσσια διαδρομή σε ήσυχα καταγάλανα νερά, φτάνουμε στο πρώτο νησάκι που λέγεται «Αστερίας».

Η θάλασσα είναι τραβηγμένη λόγω παλίρροιας και το μικρό σκάφος μας αφήνει αρκετά μακριά από την παραλία.

Ο οδηγός μας φωνάζει να κολυμπήσουμε σε ένα συγκεκριμένο μέρος της παραλίας και αρχίζει και ρίχνει ψωμί στο νερό. Ξαφνικά, αρχίζουν να μας περικυκλώνουν εξωτικά ψάρια σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Κολυμπούν σε ομάδες απόλυτα συγχρονισμένα γύρω από τα κοράλλια του βυθού και πεινασμένα τσιμπούν το ψωμί.

Λίγο αργότερα, φεύγουμε για το επόμενο νησάκι.

Αυτή τη φορά, θα πιάσω μια ωραία θέση στην σκιά ενός φοίνικα, να απολαύσω μια παγωμένη μπύρα San Miguel.

Η στάθμη του νερού ξαφνικά αρχίζει να ανεβαίνει και η πλημμυρίδα γεμίζει την παραλία νερό που φτάνει και βρέχει τα πόδια μου.

Η μέρα περνάει ευχάριστα,

αλλά κάτω από τον ζεστό ήλιο, η αφυδάτωση έρχεται σαν την παλίρροια, ξαφνικά και γρήγορα. Την καλύτερη λύση τη βρίσκω στο χυμό καρύδας. 1 δολάριο είναι αρκετό για μια τεράστια, κρύα καρύδα, η οποία μάλιστα σερβίρεται και με βιοδιασπώμενο καλαμάκι!

Palawan

Την επόμενη μέρα επιβιβάζομαι σε άλλο βανάκι. Αυτή τη φορά με τη βαλίτσα παραμάσχαλα. Αφήνω πίσω μου το Puerto Princesa και κατευθύνομαι στα βόρεια του νησιού, στο περίφημο El Nido.

Οι επόμενες 6 ώρες περνούν πολύ δύσκολα, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο βανάκι να κινείται με υπερβολικά μεγάλη ταχύτητα σε ανηφορικούς και κατηφορικούς δρόμους γεμάτους στροφές.
Αφού φτάνω στο ξενοδοχείο και τακτοποιούμαι, φεύγω γρήγορα για την παραλία Las Cabanas.

Τα ζεστά νερά και η ήσυχη παραλία με αποζημιώνουν και με το παραπάνω για την ταλαιπωρία του ταξιδιού.

Λίγο αργότερα, έρχεται το φαγητό μου, το οποίο συνοδεύεται από τον ήχο των μικρών κυμάτων και από ένα ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα.

Την επόμενη μέρα αρχίζει το island hopping. Επιβιβάζομαι και πάλι σε ένα από τα δεκάδες σκάφη που κατακλύζουν το μικρό λιμάνι του El Nido, περιμένοντας τους τουρίστες.

Η ημέρα περνά πηδώντας από το ένα νησάκι στο άλλο και από τη μία παραλία στην επόμενη.

Αν και έχω ταξιδέψει σε αρκετά εξωτικά μέρη, ομολογώ ότι είχα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με τους Βορειοελλαδίτες: «Σαν τη Χαλκιδική, δεν έχει!». Αλλά επειδή είμαι και Ζακυνθινιά, συνήθιζα να λέω: «Σαν τις παραλίες της Ζακύνθου, δεν έχει». Ο λόγος για αυτό το συμπέρασμα είναι ότι πολλοί εξωτικοί προορισμοί φαίνονται ωραίοι στις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες, αλλά από κοντά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Οι παραλίες του El Nido όμως, ήρθαν να με διαψεύσουν.

Τα χρώματα των πεντακάθαρων κρυστάλλινων νερών, μου θύμιζαν πολύτιμους λίθους. Από πράσινα σμαραγδί,

σε ανοιχτό γαλάζιο ακουαμαρίν,

σε πιο σκούρο μπλε, σαν ζαφείρι.

Οι παραλίες, ήταν πραγματικά η μια καλύτερη από την άλλη και το όλο τοπίο ήταν παραδεισένιο.

Το μεσημεριανό ήταν πλούσιο σε φρέσκα θαλασσινά, που είχε πιάσει το πλήρωμα του μικρού σκάφους κατά τη διάρκεια της εκδρομής. Έστησαν μάλιστα έναν ολόκληρο μπουφέ αντάξιο πεντάστερου ξενοδοχείου, καταμεσής μιας παραλίας ενός ερημικού νησιού!

Γυρίζοντας πίσω στο El Nido, έκανα μια βόλτα στη μικρή αγορά για μερικά σουβενίρ και φυσικά για μασάζ. Τα σπα, ήταν φυτρωμένα σαν τα μανιτάρια σε κάθε γωνιά της μικρής πόλης και σε προσκαλούσαν σαν σειρήνες να μπεις μέσα.

Η επόμενη μέρα κύλησε το ίδιο όμορφα, σε άλλα νησάκια και παραλίες.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο πάνω στην ώρα για να ετοιμάσω τα πράγματά μου και να ξαναεπιβιβαστώ στο βανάκι που μετά από άλλες 6 άθλιες ώρες, με γύρισε ξανά πίσω στο Puerto Princesa.