Αναζητώντας την ομορφιά έξω από τα χιονισμένα Παριζιάνικα μουσεία -

Το χιονισμένο Παρίσι είναι σαν το ηλιοβασίλεμα. Πρέπει να το απολαύσεις στο έπακρον τόσο όσο διαρκεί, γιατί ξέρεις πως η εμπειρία σου θα είναι σύντομη. Παρακολουθούσα κάθε μέρα την πρόγνωση του καιρού αυτήν την εβδομάδα, ανυπομονώντας για την ελπιδοφόρα νιφάδα ανάμεσα στους ήλιους και τα συννεφάκια. Φέτος, πιο πολύ από ποτέ, έχω ανάγκη το χιόνι. Τελικά ναι, το βράδυ της Τρίτης έγινε το χατίρι μου.

Παρανόμησα λίγο, βγαίνοντας βόλτα μπροστά από το σπίτι για να νιώσω αυτό το υπέροχο κρακ που κάνει το περπάτημά μας πάνω στο φρεσκοστρωμένο χιόνι.

Κοιμήθηκα με ένα όνειρο: να ξυπνήσω σε ένα χιονισμένο Παρίσι. Και ναι, τα όνειρα βγαίνουν αληθινά!

Βρέθηκα ξανά με τη φωτογραφική μου μηχανή στο δρόμο για να απολαύσω τη λευκή πόλη του φωτός.

Αποφάσισα να κατευθυνθώ προς τους Κήπους του Τουιλερί (ή αλλιώς Κήπος του Κεραμεικού) με στόχο να δω τα αγαπημένα μου μουσεία χιονισμένα και να περπατήσω μέσα στην ασπροφορεμένη φύση. Ποιος δε θα ήθελε να δει την Πυραμίδα του Λούβρου με λίγη λευκή επικάλυψη;

Κατεβαίνοντας από το μετρό στη στάση της Κονκόρντ με περίμενε αυτή η υπέροχη εικόνα.

Η ατμόσφαιρα απέπνεε μια αλλιώτικη αίσθηση, μια ησυχία την οποία δεν είχα προβλέψει. Περίμενα να συναντήσω πολύ κόσμο, να παίζει χιονοπόλεμο, να βγάζει φωτογραφίες. Φανταζόμουν πως θα ξαναζούσα κάτι από τις στιγμές του Τροκαντερό που μοιράστηκα στο προηγούμενο άρθρο μου (https://www.citygirls.gr/ts-stefaniart/city-girls/paris/to-xioni-stolizei-to-parisi/). Ήμουν έτοιμη να χαθώ ανάμεσα σε γέλια και χιονόμπαλες.

Αντίθετα, μπαίνοντας μέσα στους Κήπους βρέθηκα μπροστά σε τέτοιες στιγμές.

Ησυχία, αργός ρυθμός, απόλαυση,

ήλιος, κρύο, κασκόλ, ζεστά ρούχα και λευκό παντού.

Κατευθύνθηκα προς το αγαπημένο μου Μουσείο Ορανζερί.

Τόση ομορφιά να κρύβει μέσα του και να είναι κλειστό…

Πλησιάζοντας προς την είσοδό του, τράβηξε το βλέμμα μου ένα άγαλμα.

Ήταν ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο που φιλιέται. Η αντίθεση του ζεστού εναγκαλισμού των γυμνών κορμιών με το κρύο χιόνι που βρισκόταν πάνω τους με έλκυε.

Το περίεργο είναι πως αγνοούσα την ύπαρξή του τόσον καιρό. Έχω επισκεφτεί το συγκεκριμένο μουσείο περισσότερες από δεκαπέντε φορές τα τελευταία τρία χρόνια. Πώς είναι δυνατόν να μην το είχα προσέξει; Ίσως ήμουν τόσο σίγουρη τότε για το πού θα βρω την ομορφιά και την τέχνη, που δεν είχα την ανάγκη να την αναζητήσω γύρω μου.

Σήμερα όμως που το Μουσείο Ορανζερί είναι κλειστό, βρέθηκα να θαυμάζω την τέχνη έξω από τους τοίχους και τις προθήκες του. Ένιωσα ευγνώμων για τον άνθρωπο που επέλεξε να τοποθετήσει αυτό το άγαλμα έξω κι όχι σε κάποιο μουσείο.

Είναι έργο του σπουδαίου Γάλλου γλύπτη Ροντέν κι ονομάζεται Το Φιλί.

Τόσο απλά, τόσο φυσικά και απαλά.

Σύντομα είδα δυο άλλους περαστικούς να πλησιάζουν για να δουν το άγαλμα και να το φωτογραφίσουν. Κι έπειτα άλλος ένας.

Χαμογέλασα παρατηρώντας ακόμη μια αλυσίδα εκτίμησης της τέχνης που αυθόρμητα προκάλεσα.

Γράφω αυθόρμητα, διότι μερικές φορές το κάνω κι επίτηδες. Διασκεδάζω πολύ όταν είμαι μέσα σε μουσεία να έλκω την προσοχή των επισκεπτών σε έργα που η θέση τους δεν τα βοηθά ιδιαίτερα. Τα φωτογραφίζω, τα θαυμάζω από διάφορες αποστάσεις. Κι έπειτα έρχονται κι άλλοι να δουν τι είναι αυτό που αξίζει τόσο θαυμασμό. Γελιόμαστε όμως κάπου εδώ. Δεν είναι το έργο που αξίζει ή χρειάζεται θαυμασμό, είμαστε εμείς που έχουμε ανάγκη να βιώσουμε συναισθήματα όπως η εκτίμηση, το δέος, η σύνδεση με το ωραίο έξω και μέσα μας.

Συνεχίζοντας τη βόλτα μου, έχοντας αριστερά τους Κήπους και δεξιά το Σηκουάνα,

βυθίστηκα μέσα σ’ αυτό το συναίσθημα. Εδώ τα λόγια περιττεύουν για την περιγραφή της ήσυχης ομορφιάς και γι’ αυτό θα σε αφήσω να δημιουργήσεις δικές σου λέξεις κοιτάζοντας αυτές τις εικόνες.

Στο δρόμο μου συνάντησα και το αγαπημένο μου σπιτικό, το Μουσείο Ορσέ. Κάπου εκεί, βρήκα λέξεις να περιγράψω το αλλιώτικο της ατμόσφαιρας. Έμοιαζε με τη γαλήνη του χώρου των μουσείων.

Σαν να βρεθήκαμε ο καθένας εκεί για το δικό του λόγο˙οι λάτρεις του ωραίου, εμείς που αψηφήσαμε το κρύο, για να θαυμάσουμε το χιόνι και να απολαύσουμε τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτό.

Μερικά μέτρα παρακάτω άρχισα ν’ αναζητώ την Πυραμίδα του Λούβρου.

Πλησιάζοντας, βρέθηκα μπροστά σε μια εικόνα που δεν θα ταίριαζε ποτέ στο τουριστικά λατρευτό Παρίσι.

Η διάσημη Πυραμίδα, η χιλιοφωτογραφημένη, να δεσπόζει μόνη μέσα στην ησυχία της.

Άραγε έτσι να νιώθει και η Μόνα Λίζα που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά μου; Μόνη μεν, μα γαλήνια δε. Άραγε προτιμά την απόλυτη ησυχία ή τη φασαρία και τις τεράστιες ουρές που σχημάτιζαν μπροστά της οι τουρίστες; Ανυπομονεί να μας ξανασυναντήσει ή ελπίζει για μια καλύτερη επιστροφή μας;

Κι εμείς; Εμείς όλοι που φωνάζουμε για την τέχνη πως μας λείπει και τα μουσεία που πρέπει ν’ ανοίξουν τι κάνουμε; Περιμένουμε πότε κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν την επιστροφή της τέχνης στη ζωή μας; Όταν κάτι είναι τόσο σημαντικό, πώς γίνεται να το αφήνουμε σε κατάσταση αναμονής ή στα χέρια άλλων;

Η τέχνη και το ωραίο υπάρχουν παντού γύρω μας. Αρκεί να φορέσουμε τα μάτια που εκτιμούν. Αν είσαι κι εσύ ένας άνθρωπος της τέχνης και των μουσείων, σε παρακαλώ, μην περιμένεις άλλο. Φέρε την έμπνευση στη ζωή σου. Υπάρχει τρόπος και είμαι σίγουρη πως αξίζει να τον ανακαλύψεις.

Τελευταία στιγμή που θέλω να μοιραστώ μαζί σου είναι από τη Μονμάρτη στην οποία βρέθηκα μπροστά σ’ ένα άλλο φιλί. Φτιαγμένο εξίσου από έρωτα, μα όχι από πηλό.