Χριστουγεννιάτικη βόλτα στην έκθεση του Francis Bacon στο Παρίσι -

Αν με ρωτούσαν με ποιον θα ήθελα να απολαύσω μια Χριστουγεννιάτικη βόλτα, ο Francis Bacon δεν θα ήταν ούτε ανάμεσα στις πρώτες, αλλά ούτε και ανάμεσα στις τελευταίες μου επιλογές. Στο μυαλό μου είναι ένας από αυτούς τους σύγχρονους, λίγο περίεργους καλλιτέχνες. Ποιος θέλει να περάσει γιορτές μαζί του; Έλα όμως που η ζωή έτσι τα έφερε.

Ήταν η 1η Κυριακή του Δεκεμβρίου. Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες η 1η Κυριακή κάθε μήνα είναι η τέλεια αφορμή για να πας σε κάποιο κρατικό μουσείο ή μνημείο διότι η είσοδος είναι δωρεάν! Έτσι και στο όμορφο Παρίσι μας, από την Αψίδα του Θριάμβου μέχρι το Λούβρο. Σκέφτηκα λοιπόν να πάω σ’ένα από τα μουσεία που δεν έχω επισκεφθεί πάνω από 10 φορές κι ένα από αυτά είναι το Κέντρο Πομπιντού.

Στο δρόμο μου για εκεί με συνεπήρε η Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Η πρώτη εικόνα βγαίνοντας από τη στάση του μετρό ήταν αυτή.

Η θρυλική αγορά Châtelet Les Halles δε θα μπορούσε να μη φορέσει τα καλά της.

Η μαγεία και το κρύο ήταν παντού γύρω μου.. Δεν πρόλαβα να ανέβω τις σκάλες κι έπεσα πάνω στην μικρή καθομολογία Χριστουγεννιάτικη αγορά της Châtelet Les Halles.

Μέσα στο κρύο το πολύ η εικόνα του ζεστού κρασιού να αχνίζει

και των λαχταριστών Bretzel, όπως καταλαβαίνεις, με χτύπησε πιο πολύ στο κόκαλο απ’ότι το ίδιο το κρύο.

Παρέμεινα όμως σταθερή στο στόχο μου και περπάτησα ως το Πομπιντού. Καθώς τη μόνιμη έκθεση την έχω επισκεφθεί και μελετήσει πολλές φορές (έτσι νόμιζα, τα έργα αλλάζουν συνέχεια καθώς έχουν στη διάθεσή τους 100.000 έργα περίπου έμαθα) σκέφτηκα να αφιερώσω το χρόνο μου σε μια συνάντηση με τον…

Francis Bacon.

Φυσικά δεν ήμουν η μοναδική που είχε αυτήν την ιδέα και η ουρά την οποία έπρεπε να περιμένω κράτησε περίπου 30-45 λεπτά.

Λίγο πριν πέσουμε κάτω από το κρύο λοιπόν καταφέραμε να μπούμε μέσα. Ξέρεις οι Γάλλοι φημίζονται για την αγάπη τους στις ουρές αναμονής. Εγώ θεωρώ πως δεν είναι οι ουρές που αγαπούν, απλά ξέρουν πως αυτό για το οποίο καρτερούν αξίζει τον κόπο. Ρίξε μια ματιά στη θέα που σου χαρίζει η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του μουσείου καθώς ανεβαίνεις τις σκάλες προς τους χώρους των εκθέσεων και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Σαν καλή επισκέπτης φρόντισα να προμηθευτώ το audio-guide μου και με χαρά διαπίστωσα πως…

δεν υπάρχουν πλέον audio-guides στο μουσείο. Αυτό σημαίνει πως απλά με μερικά κλικ στο κινητό σου έχεις πρόσβαση στη γνώση. Χωρίς επιπλέον χρέωση, χωρίς επιπλέον συσκευές στα χέρια σου.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ραντεβού μου με τον Francis Bacon.

Αυτοπορτραίτο, 1971

Όπως σε αρκετά ραντεβού η πρώτη εντύπωση είναι λίγο…περίεργη. Μ’αυτό το περίεργο του: και δε μ’έλκεις γιατί δε μου αρέσεις αλλά και μ’έλκεις γιατί είσαι ξεχωριστός. Συνέχισα ακούγοντας τις περιγραφές για τους πίνακες και προσπαθώντας να δω πραγματικά κι όχι απλά να κοιτάζω.

Τρεις φιγούρες κι ένα πορτραίτο, 1975

Η ώρα περνούσε κι εξακολουθούσα να προσπαθώ. Πολύ. Ξαφνικά με έπιασα να προσπαθώ να καταλάβω ό,τι βλέπω κι ό,τι ακούω ταυτοχρόνως. Είδα πράγματα περίεργα.

Μελέτη του ανθρώπινου σώματος, 1982

Τρεις μελέτες αυτοπορτραίτου, 1979

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σταματήσω να προσπαθώ να καταλάβω (άφησα τα ακουστικά κατά μέρος) και ν’αφεθώ απλά στο να νιώσω. Στο να είμαι.

Αυτοπορτραίτο

Φυσικά τα περίεργα δε σταμάτησαν ξαφνικά να υπάρχουν. Απλά εγώ αποφάσισα πως δε χρειάζεται να τα κατανοήσω. Κοίταζα τα έργα, έπαιζα μαζί τους βγάζοντάς τα φωτογραφίες με τους θεατές τους (αγαπημένη μου συνήθεια) και καλοπερνούσα με δυο λόγια.

Έτσι, εμφανίστηκε μπροστά μου (ή καλύτερα εμφανίστηκα μπροστά σε) ένα έργο που πραγματικά μου άρεσε.
Μου έφερε στο νου αυτή την αίσθηση του νέου ξεκινήματος, που κάτι αφήνεις πίσω σου να φύγει και χαράζεις νέα πορεία.

Σκηνικό δρόμου (με αυτοκίνητο σε απόσταση), 1984

Είτε διστάζοντας και χαζεύοντας τι άφησες…

είτε φεύγοντας αποφασιστικά…

είτε περιμένοντας τον δίπλα σου να αποδεχθεί τη νέα κατάσταση…

Αυτό μ’αρέσει να κάνω στα μουσεία. Ν’αφήνομαι σε σκέψεις και αυθόρμητους συνειρμούς. Να γίνομαι εγώ η ιστορία που ακούω στ’αυτιά μου.
Έτσι οδηγήθηκα στο έργο για το οποίο πήγα στο μουσείο. Όχι ηθελημένα, περίμενε και θα δεις τι εννοώ. Αρχικά, δες!

Τρίπτυχο, Αύγουστος 1972

Τα δικά μου μάτια (καρδιάς και σώματος) είδαν αμέσως εσένα, εμένα, όλους μας σε αυτό το τρίπτυχο. Σαν να με ρωτά το αριστερό μέρος του έργου παίρνοντας πρώτα το λόγο:
“Ποιος είσαι;”
Κι έπειτα…
“Με τι μάχεσαι μέσα σου;”
Και τελικά…
“Πώς μπορείς να απελευθερώσεις τα δεσμά σου;”
Το αγάπησα αυτό το έργο για τις σκέψεις που μου ξύπνησε. Γι’αυτό θεωρώ πως γι’αυτό το έργο πήγα στο μουσείο. Γιατί το πήρα μαζί μου φεύγοντας. Κι έτσι, ερωτεύθηκα τον Francis Bacon.

Αποφασίζοντας να πάρω το δρόμο του γυρισμού, είδα πως είχε πέσει ο ήλιος χωρίς να το πάρω είδηση (επιτυχημένο το ραντεβού μας Francis!). Το Παρίσι έδειχνε ακόμη πιο ειδυλλιακό.